Oorzaak kennen

We kunnen aannemen dat veel van waar we vandaag de dag last van hebben, een oorsprong kent in de kindertijd.

Is het nog te achterhalen? Nee.

Aan iemand te wijten? Vast, maar zinvol?

Is het nodig om precies te weten wat er toen gebeurde, waardoor je nu zo bent? Jij je nu zo voelt?

“Ik wil in elk geval begrijpen waar het toch vandaan komt.” hoor ik vaak en herken ik ook uit mijn eigen eerste jaren van zelfont-wikkeling.

Het helpt wat eerste rust en inzicht te krijgen. Zeker.

Maar de pijn wordt er niet minder door. Die oude wond is niet ineens geheeld.

En het gedrag wat je ervoor in de plaats koos, om niet te hoeven voelen? Daar schiet je nog steeds in. Als in een reflex.

Tot op celniveau ligt in ons opgeslagen onze oude pijn én onze beschermende afweerreactie.

De keerzijde van “het verhaal” kennen, is ook dat we in het drama blijven. Want: “we hebben een goede reden”. Dit drama voeden we en blijven we voeden. We zien in ons huidige leven dingen gebeuren die ons raken. “Logisch want ik heb ooit…”

Ja logisch. Begrijpelijk. EN…!

EN echt helen mag een kans krijgen. Tot op celniveau. 

Ik wil je best helpen begrijpen waar het ooit door kwam. We zullen het zelden precies kunnen aanwijzen. Maar een richting? Ja heus, die vinden we. Maar het is niet waar je voor kwam.

Toch?

Je kwam voor een leven waarin je rust ervaart, je pijn hebt leren verzachten, of leren aankijken als nodig. Waarin je angst kent, en ermee weet om te gaan. Waarin je tevredenheid, glans en optimisme ervaart. Je tot het donkere hebt leren verhouden met jouw licht(heid).

Ik merk de grootste verlichting bij mensen die het verhaal loslaten, en zich richten op het vergroten van het veld van goed voelen. Geen “spiritual bypassing”, wel kiezen voor het licht dat het donker doet verdwijnen. Om van daaruit juist pijn en angst te verzachten en te helen.

Dat óok.

Ik heb geen alwetende kennis over de oorzaak noch de oplossing. Ik zie wat ik zie. Dat deel ik. Hier. Nu. Of als ik je ontmoet.